Wat is dat daar, jou kleine guit,
Kom jij nu al je bedjen uit?
Blijf warmpjes nog wat in den grond,
Want als de booze wind je vond,
Hij beet je dood!
Wij hebben nog ons jasje aan,
Jij komt daar zó maar buiten staan,
Je groene mutsje los, jou guit;
Je witte kopje kijkt er uit,
Zoo bleek en bloot!
Ik ben er niets bang voor den boozen wind,
‘k Vertel van de lente, mijn lieve kind,
Mijn klokje luidt zachtkens over de grond
En wekt er de bloempjes, die slapen in ’t rond,
Ten beddeken uit,
Nu weet je wel, wat mijn vroeg luiden beduidt.
One Response to "Sneeuwklokjes"
Wat een prachtig gedicht Janet! Als ik even naar links kijk zie ik ze in het bos naast ons huis staan!
Het is moeilijk om de verleiding te weerstaan en ze in een vaasje naast me neer te zetten……..
groetjes,
Francisca
******************************************
Ja mooi he, het gedichtje en het bloemetje. Ze steken hier nu bij bosjes hun kopje omhoog en ik hoop dat ze het allemaal overleven!
Groetjes Janet