Zielig of eigen schuld dikke bult?

Al een tijdje hebben we last van muizen, eigenlijk komen ze ieder jaar wel terug, de ene keer met wat meer dan de andere keer.

Het was nu toch wel erg, muizenkeuteltjes hier en daar, trippelende pootjes op het plafond en ’s nachts wakker worden van gestommel en geknaag. We hadden onze hoop nog gevestigd op onze inwonende muizenval, maar die was na 1 gevangen muis al erg tevreden en liet het daar dus bij.

Nu zijn we allebei niet echt van het doodmaken van beestjes, (kijken naar hoe Kereltje een uur lang met zo’n beestje speelde was echt niet fijn, en natuurlijk was het voor de muis helemaal een hel op aarde, zielig hoor) dus we besloten, een paar weken geleden, een diervriendelijke muizenval te kopen.

Dit is hem, je legt er wat lekkers in, de muis kruipt erin en kan er niet meer uit. Je kunt hem dan in de vrije natuur weer ergens loslaten. Mooi idee vonden we. Maar op de een of andere manier lukt het de smiechten om het lekkers eruit te halen en er zelf niet in vast te komen zitten. We hebben het nu zo’n 5 weken aangezien, maar nog geen muis gevangen. Wel ging het knagen gewoon door en daar moest natuurlijk wel een einde aan komen.

Dus gister hebben we, als laatste redmiddel, 2 oude vertrouwde muizenvallen neergezet. 1 ervan stond onder de vloer van de kast op de slaapkamer en zo rond een uur of 12 hoorde ik ineens een geluid waarvan ik wel het vage vermoeden had dat het de muizenval was. Mijn vriend is vanochtend gaan kijken, hij is dan nog de stoerste van ons tweeën ook al gaat het hem ook erg aan ’t hart, en ja daar lag het eerste slachtoffertje ….

Ik blijf het erg zielig vinden, maar je wilt je huis en je leidingen toch ook niet op laten knagen. Maar ik ben wel blij dat ze nog niet zo vindingrijk zijn als de muis op de onderstaande foto.